Maluku

Maluku is een provincie van Indonesië. Het noordelijk deel van Maluku vormt sinds 1999 een aparte provincie Maluku Utara. De hoofdstad van Maluku is Ambonstad.

Ruim 1,7 miljoen inwoners telt Maluku, naar schatting 1 miljoen wonen nog verspreid over de andere Indonesische eilanden. Dat is ruim 1% op het totaal aantal ingezetenen van Indonesië.

Aantal mannen en vrouwen is nagenoeg gelijk. Er zijn ruim 300.000 gezinnen geregistreerd. Over het aantal alleenstaanden is niet veel bekend. De Molukse bevolking woont verspreid over 9 regio’s en 2 steden. Maluku heeft in de afgelopen 10 jaar een ware gedaantewisseling ondergaan. Maluku is opgedeeld in twee provincies: Maluku en Maluku Utara.

Maluku is van drie bestuurlijke regio’s uitgegroeid tot 11. Bijna 1/3 van de bevolking woont in de stedelijke centra. Jaarlijks groeit de bevolking met 3%.

66% van de bevolking is afhankelijk van de lokale economie (voornamelijk agrarische sector: kleinschalige land- en tuinbouw en visserij). Het hoger onderwijs loopt achter en er is nog te veel uitval in het voortgezet onderwijs. Basisonderwijs is vrij goed georganiseerd. In elk dorp is deze basisvoorziening aanwezig. Dit geldt ook voor de gezondheidszorg. Er is een gebrek aan ziekenhuizen, gekwalificeerde medici en instrumentarium.

Het aantal transmigranten bestaat uit 16.400 gezinnen ruim 65.000 zielen. Zij wonen verspreid over Oost Ceram, West Ceram, Aru, Maluku Tengah en Buru.

De bevolking is veelal aangewezen op eerste hulpposten. In tegenstelling tot de rest van Indonesië is de democratisering en bestuurlijke hervormingen op Maluku later van start gegaan. Het geweld dat uitbrak in 1999 verslechterde de situatie voor de bevolking. Duizenden stierven, tienduizenden moesten elders hun toevlucht zoeken, en huizen en andere infrastructuur waren vernietigd. Het conflict ging door een aantal fases, elk met een eigen dynamiek, en duurde tot 2004. Tot 2007 is werk gemaakt van de wederopbouw en pas daarna is daadwerkelijk gestart met de reformatie of hervormingen. Dit betekent dat Maluku zo’n 10 jaar achterloopt op de rest van Indonesië. Dit verklaart voor een deel haar achterstand situatie. De 11 bestuurlijke regio’s op Maluku mogen 15 tot 30% van de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen houden. Afhankelijk van het aantal inwoners krijgen de regio’s een vast basissubsidie van Jakarta. In de praktijk kan dit voordeel soms tot 3 keer zoveel subsidie oplopen. Maluku Tenggah ontving voor de decentralisatie 500.000 euro. Na de decentralisatie is Maluku Tenggah opgedeeld in 5 regio’s met een totale subsidie van bijna 2 miljoen euro. Een tweede belangrijke wijziging is het herstel van traditionele instituties (adatgemeenschappen). Deze structuren zijn hersteld. De traditionele gemeenteraden en dorpshoofden zijn in ere hersteld.

De dorpen ontvangen nu een subsidie dat kan oplopen van 65.000 – 130.000 euro per jaar.

Het grote vraagstuk voor de komende decennia, is de exploitatie van de natuurlijke rijkdommen. De regering, de politiek en de ondernemers azen op de grond van de Masyarakat Adat. Het is daarom van belang dat de Masyarakat Adat (plaatselijk) zo goed mogelijk wordt ondersteund. En daar ligt ook een taak voor de mensen in Nederland. Faciliteren van de Masyarakat Adat in je regio, want zij bepalen uiteindelijk of de grond van je voorouders nog in handen is van de Masyarakat Adat.

Een andere belangrijke verandering is het kiesstelsel. Er zijn thans 9 regionale parlementen en 2 gemeenteraden. Aan het hoofd van de regio staat de Bupati en of burgemeester. Zij worden rechtstreeks gekozen door het volk. Kandideren is een ingewikkeld proces, waarbij de macht bij de politieke partij ligt. Kandideren vindt plaats op voordracht van tenminste 15% van het aantal zetels in (regio) parlement of van een x% aantal uitgebrachte stemmen. Om te worden gekandideerd moeten de kandidaten meedingen om de aanbeveling van de partij met medeneming van de zetels in het parlement. Hoewel het provinciebestuur van de politieke partij de aanbeveling doet, ligt het uiteindelijk besluit bij het landelijk bestuur. Kandideren kost geld, veel geld. Inkopen bij het partijbestuur kost doorgaans tussen de 80.000 en 250.000 euro. Campagne betalen de kandidaten zelf. Gemiddeld kost een campagne tussen de 200.000 en 800.000 euro. Verkiezingsprogramma bestaan niet. Vaak gaat het om een verklaring waarin wensen en beloften staan. Publieke debatten worden nauwelijks gevoerd. De kiescommissie bepaalt waar en wanneer een kandidaat campagne mag voeren. De campagne bestaat uit publieksbijeenkomsten, waarin slechts statements worden uitgesproken. Geen debat met de kiezer.

In het PDF-bestand -Maluku in cijfers- staan de belangrijkste cijfers over Maluku. De gevolgen van de aardbeving 2019 en COVID-19 zijn niet in de cijfers verwerkt